Bu Yüzden İnsan Yalnız İdame Ettiremez Hayatını

-

        İnsan neden yalnız idame ettiremez hayatını? Neden hayatında sürekli birileri olmalıdır da birbirlerini anlamaya çalışırlar kısa hayatlarının uzun parçalarında? Yorgun düşmezler mi ya da kaçma fikri olmaz mı akıllarının bir köşesinde? Anlaşılamadığını hissettiği anda genellikle kaçar insan. Yok olur karşısındakinden bence ve hatta bazen kendi hayatından bile yok olur bir parçası karşısındaki insandan kaçarken. 

        Huzurun olduğu yerde yaşamak isterler. Peki, iç huzuru? İç huzurunu bulamayan biri, nerede yaşar ki? Yaşadığı yer iyi gelemez ona. Anı yakalayamaz ve anılara dönüşebilecek ana ulaşamaz. Anlarda ve anılarda birilerine ihtiyaç duyar insanlar. Şahit olması lazım sonuçta birilerinin yoksa yaşananların ne önemi kalır ki? Bu yüzden insan yalnız idame ettiremez hayatını. 

        Her hareketin, her kelimenin bir sonucu varken ve her insan birbirinden çok başkayken anlaşılmaya çalışmak en büyük yüküdür hayatın. Çünkü kimsenin yaşadığı diğerinden ağır değildir bilinenin aksine. Herkesin anları, anıları kendi yüküdür aslında. Birileriyle hafifletmeye çalışır sadece ve kendi duvarlarının sınırlarını zorlar aslında. Duvarları var herkesin. Kimininki kağıttan daha ince gibiyken kimininki Çin Seddinden daha kalın. Buna rağmen kendisini anladığını düşündükleri insanlara yok ederler o duvarı ve duvarlarını indirdikleri kişilerden zarar görünce ise kaybolurlar.

        Kaybolmak sadece fiziksel midir? İnsanlar sadece fiziksel olarak mı kaybolurlar? Aslında o bulunmanın en kolay yoludur. Düşüncelerde kaybolmak ise en zorudur genelde. Düşüncelerinde kaybolan insanlar aslında en zor kendini bulunanlardır. Hatta bazen onlar bile kendilerini bulamazlar. Boşluktadırlar, birinin kendisini anlayıp çekip çıkartmasını isterken aslında kendilerini anlayıp çıkabileceklerinin farkında değildirler. Bu yüzden insan yalnız idame ettiremez hayatını. Birilerinin kendisine bir ışık yakabilmesi için.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı