Geç Kalışlar... İşler, İnsanlar ve An'lar

-

    Geç kalmak... Hayatımızın her noktasında o kadar dahil ki yaşam akışımıza. Kimimiz işe, kiminiz buluşmalara, kimimiz ise insanlara ve an'lara geç kalıyoruz. Ne kadar birbirlerinden bağımsız ve aynı zamanda da bağımlılar değil mi? Ortak özneye sahipler, bazen ben oluyorum bazense sen. Olaylar birbirinden farklı da olsa bağlamları ve etkileri hep aynı özünde. Sonucunda daima ortaya keşke kavramını çıkartıyor.

    İşe geç kalışlarımızda, dönüp "Keşke erken yola çıksaydım.", biriyle buluşmayı planlamamıza rağmen pürüzler çıktıysa "Keşke bu sorun olmasaydı." diye tepkiler veriyoruz. Peki bir insana, an'a geç kalışımızda... En talihsizi bu gibi geliyor bizlere. Bir insan, bir insana nasıl geç kalır ki? Bu kalışlar cidden zamandan mı kaynaklanıyor yoksa kendimizi hazır hissetmeyişimizden mi? Hepimizin kendi içinde bir doğru insan düşüncesi var. Bazı geç kalışlarımızın en büyük pişmanlık sebebi olmasının göstergesi bu aslında. Geç kaldığımızı düşündüğümüz insanlar için kendi içimizde "Bu kişi doğru insan mıydı acaba?" muhakemesini verdiğimizden dolayı ortaya çıkıyor ilk pişmanlık kıvılcımı.  Ardından gelen hazır hissedemeyiş hali. Bir adım atmaya çabalarken belki de on adım geriye gitmeyi göze alamama. İlk bakışta ne kadar korkutucu gözüküyor, değil mi? İnsanoğlu kendini her zaman kötüye odaklıyor ve "ya iyi olursa..." ihtimalini kaçırıyor hep. Karşımıza bir geç kalış hikayesi daha çıkıyor bu sefer: An'a geç kalış.

    An'lar birikerek anıya dönüşüyor sevgili yol arkadaşım. Yaşamadığın ya da göze almadığın an'ının anın olmasının gerekliliği var mı? Pişmanlık mı bırakmak istiyorsun ardında sırf yaşadığın geç kalışlarından? Dönüp baktığında daha da büyük bir pişmanlık yığıntısına sahip olacaksın. İster işe, ister buluşmaya istersen de insanlara geç kalmış ol. Yol çok uzun. Doğru dediğin kavram sana göre şekillenecek daima. Doğru iş mi, elbet çıkacak karşına. Doğru zamanda buluşmalar mı, bir kaç geç kalışın ardından girecek yoluna. Ya doğru insan? Bulacak seni. Eğer karşındaki doğru insansa ve birbirinize geç de olsa zaman buluşturacak. Ve an'lar... kendini iyi hissettiğin an önemli olan. İster geç kalmış ol, ister çok pişman, durup derin bir nefes aldığında devam ediyorsa insan önemli olan şey o an olmalı. Geçmişteki anıları ya da geleceği değil. Çünkü geçmiş büyük bir bataklıkken insanın hayatına, gelecek bir bilinmez beyaz ışık. An'lar ise elimizde. An'da kalın.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı