Nasıl Başladı Bu Yolculuk?

-
    Saatlerdir ekrana bakıp "Neyden bahsetsem ki?" diye düşündüğüm bir gecenin içindeyim. Kelimelerin bir araya gelmediği, geldiğindeyse paragrafların birbirinden kopuk ilerlediği bir yol oluşuyor önümde. 3 farklı metin tasarlayıp (ve hiçbiri içime sinmediği için) hepsini silip yeniden ve yeniden yazmaya başladığım anlardayım. Biraz birbirinden bağımsız ilerleyebiliriz bugün, hem nereden bilebiliriz ki bazen belirsizlikler önümüze güzel yollar çıkartabilir. 

    Bugün bir hikayeyle başlayacağım bir şeyler anlatmaya, bu blogun hikayesiyle. Mart 17,2022'de başladı her şey. Yurt odasında bazı şeyleri değerlendirdiğim bir gece, en çok neyden hoşlandığımı düşünüyordum. "Ne yapmaktan keyif alıyorum?" dediğimde cevap aslında çok açıktı: Birilerine bir şeylerden bahsetmek. En keyif aldığım, zamanın nasıl geçtiğini anlamadığım dakikaların hepsinde bir şeylerden bahsediyordum aslında. Yıllar önce bir ders için açtığım bu bloga yepyeni bir sayfadan devam etmeyi istediğimi fark ettim. Her zaman bir şeyler karalıyordum evet ama hiçbir zaman hiçbirini yayınlayacak cesaretim yoktu. "Ne düşünülür ki?/ Ne derler?" soruları asla bırakmıyordu kafamın içini. O gün ilk yazıyı yazdım sonra, "Her şeyden biraz, mercimek çorbası gibi.". Sonra kar yağmaya başladı. Bir anda ve üst üste gelmesi, ne düşünülür kısmını kafamdan tamamen silmeye neden olmuştu. Hatta aşağıya yazıyı yayınladıktan sonra çektiğim videoyu bırakıyorum. O kadar heyecanlıydım ki. Hala ve hala taşıyorum o heyecanı her yazı yayınladığımda. Çünkü bir kişide bir ışık yakma ihtimalimin olması, zincirleme olarak bir çok şeyi etkileyebilir bunu biliyorum.
   
    Sonraki yazılarda devam ettim hep bir şeylerden bahsetmeye. Bazen yalnızlığı, bazen risk almayı bazen ise sadece durmayı ve beklemeyi anlattım. Hep üstü kapalıydı söylediklerim, çünkü herkesin kendi anlamını bulması lazımdı yazdıklarımda. İnsanlar, kendi anlamımızı buldukça bağ kuruyoruz okuduğumuz, yazdığımız ve çizdiğimiz şeylerde. İlk yazıdan sonra ben de kendi bağımı bulmaya çalıştım hep anlattıklarımda. Kendini bile anlamadığı dönemler oluyordu herkesin ve ben bu dönemlerden geçiyorum her yazdığımda. Kendimi anlama yolum olabiliyor çünkü anlatmalarım. Ne kadar çelişkili aslında değil mi; kendini bile bazen anlamayan biri, nasıl karşısındakine bir anlam sağlatacak ki? Biliyorum ve farkındayım artık, belirsizlikler bile bir sonuca bağlanıyor. Sadece geç kalışların bir çözümü olmayabiliyor ama an'da kalmayı unutmamamız gerekiyor sırf geç kalmaktan korktuğumuz için. An'da kaldıkça hayattaki ışıklarımız da değişiyor, parıldıyoruz. Bu yüzden her yazdığımı o anda paylaşıyorum. Bazen cümleler kopuk oluyor, bazen anlatmak istediğim gibi anlatamıyorum kendimi ama an'ımı ve düşüncelerimi kaydetmiş oluyorum. Kendi içime parıldıyorum. Önemli olan kendimiz için bir şey yapabilmek gibi geliyor bana. Çünkü an'lar sizin anılarınıza dönüşecek. An'larınıza ve anılarınızda hep parlaman umuduyla sevgili okuyucu.




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı