Gece Yarısı Sohbeti-2

-
Üç farklı yazıya başlayıp hepsini taslak olarak sildim sadece on beş dakika içinde. Büyük belirsizliklerin, varılamayan sonuçların ve tatmin etmeyen cümlelerin bulunduğu bir dönemin içinden geçerken "Neyi, nasıl anlatsam?" karmaşasını da ekledim bunların yanına. Biliyorum ki anlatmadıkça, çözülemeyen düğüme bir tane de ben düğüm atıyorum daima. Çözmeye çalıştıkça ise daha fazla düğüm oluyor son zamanlarda da. En son okuduğum kitapta "Zamanı zamana bırakmak lazım, tüm yolların belirginleşmesi için." diye çözüm sunuyordu aslında. Ama insan belirsizlikleri, sonuçsuzlukları ve tatminsizlikleri ne kadar zamana bırakabilir ki? 

Zamana bırakmak, anda kalmak ve anı yaşamak. En başından beri binlerce kelimeyle bunu anlatmaya çalışmıştım ama fark ediyorum ki, anlatmak ve uygulamak arasında uçurum oluyormuş gerçekten. Bildiğini uygulayamamak çok büyük aptallıkmış gibi geliyordu karmaşanın en başında fakat sonradan anlıyor ki insan bilmeyi aklıyla gerçekleştirse de uygulama kısmında duygular en büyük etken oluyor hayatta. İnsanın her şeyden kaçabildiğini ya da vazgeçebildiğini çok iyi öğrendim bir süre önce. O dönemin sonrasında yaşadıklarımın ardındansa insanın sadece duygularından ve hislerinden kaçamayacağı oldu özellik o duyguları tetikleyen etkenler hayatındaysa. Düğümlerin oluşmasının en temelindeki sorunun hissetmek olması, insanın kucağına büyük yükler bırakıyor. Yüklerimizin ve önceden yaşadıklarımızın sonucunda edindiğimiz tecrübelerimiz hislerimizle birleştiğinde büyük belirsizliklere sebep olabiliyorlar. Bu durumun sonucunda ne yapılması gerektiği kişiye kalıyor aslında. Ya risk alıp yaşaması gerekiyor ya da hisleri ve yaşadığı çekimi bir kenara bırakıp kaçması. Ve maalesef ki insan genelde kaçmayı tercih ediyor yani anı yaşamamayı. Bir belirsizlik oluşturuyor aslında ikisinin de sonucunda. Kaçmayıp yaşamayı tercih ettiğinde sonucunu bilemiyor, kaçtığındaysa yaşasaydı neler olabileceğini bilemiyor.

Belirsizliklerde kaybolabiliyor insan. Somut bir kayboluş olmasa da kafasında oluşan soru işaretlerinde ve düşüncelerinde kayboluyor. Bu durum sonucunda insan kendi kendine dengesiz olmaya başlayabiliyor. Ne yapması gerektiğinden, hissetmesi gerektiğine kadar karmaşaya düşüyor. Sonucundaysa ruhunu hasta ediyor bana göre. Risk almaktan korktuğu için kendi içine bıraktığı ağır taşlar, taşıyabileceğinden fazla hale gelebiliyor. Tüketiyor insanı. Tükenmek ise artık hissizleşmesine neden oluyor ve bunun sonucundaysa bir sonraki belirsizlikte artık sonuçlarını önemsemiyor. Düşünüyorum da, hissizleşmekten daha iyi olmaz mıydı risk almak? Sanırım bu soruyla veda ediyoruz bu geceye. Çünkü bazen bazı soruların cevaplarının belirsiz kalması da cevabı arama riskine itiyor bizi sevgili okur.
 İyi geceler ve hissetmeler.

Yorumlar

  1. Biri işte.20 Ekim 2022 15:38

    Kaçmayıp yaşamayı tercih ettiğinde sonucunu bilemiyor, kaçtığındaysa yaşasaydı neler olabileceğini bilemiyor dedin ya, bu sonucu bilebilmesine yardımcı olabilecek bir şey vardır, öngörü. Bu 6 harflik kelimemiz ancak ve ancak deneyimle,yaşamayla,keşfetmeyle olur. Belirsizliklerin en güzel ağrı kesicisi, hayatı kucaklamak ve deneyimlemeyi ‘’tercih etmektir’’. Bir şairin de dediği gibi; ‘’ şu korkuyu çıkar at (gülüm güley gülüm), gürül gürül hayat (gülüm güley gülüm)’’

    İyi geceler sana da Aylis Uçan..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aylis20 Ekim 2022 15:59

      sevgili biri işte, dediklerinin birçok noktasına katılsam da, her sonucun öngörüsünün doğru çıkmadığını fark etmemiz lazım. kişilere göre şekillenir sonuçlar, öngörülere göre değil… evet, deneyimlemek lazım, dediğin gibi belirsizliklerin en güzel ağrı kesicisidir. Ama unutmamalı ki insan her tercih bir vazgeçiştir sonucunda. Hayat gürül gürül şarkıda da geçtiği gibi, ama bu gürüldeme bazen gürültüye de dönebilir. O yüzden riske girmeli insan…

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı