Yeniden

-

    "Yeniden". Ne kadar savaştan çıkmış bir kelime gibi geliyor kulağa. Yorgun çıktığın bir savaşın ardından sıfırdan başladığın ve belirsizliğin içinde kaldığın bir sürecin temsili misali. Bir dönemin kapandığının, bazen geri dönemeyeceğini bildiğin anlar topluluğu gibi ve bazense geri dönmek istemeyeceğin o an'ılar defterinin kapağını kapatma halini anlatıyor bize. Madem böyle hissettiriyor, neden bu kadar ağır ve hatta zor geliyor bazılarımıza? Bu durumun iki sebebi olduğunu düşünüyorum: tekrar aynı şeyleri yaşama isteği ve isteksizliği. Çünkü her iyi anların içinde kötü anların da yaşandığını hissettiriyor o ağırlık. 

    Yeniden yaşamak istiyoruz çünkü güzel anılar biriktirmişiz insanlarla ve yeniden yaşamamak istiyoruz, çünkü can kırıklıkları biriktirmişiz kucağımıza. Her bir kırık; toplamak isterken ellerimize batmış önce, sonrasında düşürmeyelim diye kalbimize yüklemişiz kırıkları ve bu sefer de kalbimizi paramparça etmiş. Düzeltmeye çalışmış aslında insanlar ve bazen fark etmeden daha çok can kırığına sebep olmuşlar. O yüzden genelde kaçmış insan. Kaçmasının sebebinin tamamen hayatını sıfırlamaya çalıştığından dolayı olduğunu düşünmüşler ve değiştin, demişler. Halbuki ne değişmiş ne de hayatını sıfırlamış. Sadece kırıklarını onarmak için kendi köşesine çekilmiş. Çünkü her iyi anların içinde kötü anların da olduğunu fark etmiş ve bazen yeniden başlamak için insan, kendi köşesine çekilmeliymiş. O anda dank etmiş insana can kırıklarının azabı işte, o yüzden "yeniden" demiş. Yeniden bir şeylere başlayabilirim.

    Yeni şeylerin korkutuculuğunu görmüş. Önce yalnızlık hissi gelmiş yanına ve sonra huzursuzluk. Günlerce ve haftalarca neden sorusunu taşımış içinde. "Neden yeniden başlamak zorunda kaldım?". Pek de yeniden sayılmayabilirmiş ilk bakışta. Sonuçta hep kaçtığı yere kaçmış ama bu sefer ki çok farklıymış. Çünkü birilerinin yanına değil, kendi yanına kaçmış. Can kırığı olacaksa kendisinden dolayı olmasını istemiş artık. Bu huzursuzluk hissi bu yüzden gelmiş yanına. Çünkü kendisine şu soruyu sormuş: "Acaba iyi anlar kötü anları tolere edebilir miydi?". Cevabını ise haftalar sonra vermiş kendisine, tolere edebilseydi bu kadar can kırıklığı neden kalbine toplanırdı diyerek. Zaman geçmiş, çok sular akmış ve pes etmiş. Teslim olmuş o yeniden kavramına. Bu sefer birileriyle değil, sadece kendisiyle yeniden başlamış. Yoluna engeller de çıksa tek başına aşmaya karar vermiş. Çünkü fark etmiş ki birisinden duyacağı "nasılsın?" sorusundan daha çok kendisine sorması daha iyi olmasına vesile olacakmış. Artık kendiyle olduğu her anda sormuş nasıl olduğunu. Yeniden başlamanın ağırlığıyla yüzleşmiş bu sayede. Sadece tek farkı varmış eskisinden o da değişmiş olmasıymış. Artık kendi kendine oluşturacağı can kırıkları varmış, başkasının değil.

Yorumlar

  1. Adsız3 Ekim 2022 12:31

    ;)

    YanıtlaSil
  2. Adsız3 Ekim 2022 21:41

    Yeniden ama bu sefer kendine daha önem vererek, kendi kıymetini bilerek yaşamak…Sevdm👍🏻

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı