Çarpıntılar ve Çırpınışlar

-

Bir yol var,

Kendi ilerleyiş yolum. Ama bazen kendime bile yabancı geldiğim hallerden ibaret. Bilemediğim, belirsizliklerinde kaybolduğum. Bu yol siyah değil ve beyaz hiç değil. Başlangıcını apaçık görebiliyorken sonu tam tersine halis şeklinde.

Bir karartı var,

Her nefeste kendine doğru çeken. Ulaşmak için adım attıkça geriye iten. İlerlemeye çalıştıkça tökezleten, sendelememe neden olan ve tam vazgeçmeye yaklaşmışken pes etmemem için ileri doğru akan.

Bir düşüş var,

Daha fazla düşemem dediğim. Kalkışın daha güçlü olacağını hissettirmesine rağmen korkuların sınır çizdiği. Dibi görmeden göğe dokunulmayacağını sezdirmesine rağmen ardındansa dibi görecek kadar kendime güvenin olmadığı.

Bir ben var,

Eskide yapılmış hatalara an'da ve hala gözü kapalı güvendiğim. Kendimi buldum dediğim ve aslında tüm griliğimle aynaya yansıyan silüetimden ibaret olduğumu fark ettiren kendim.

Bir çok hatam var,

Kendimden ödün vere vere gerçekleştirdiğim. Hata olduğunu, üzüntüyle sonuçlanacağını bilerek yapılan. Doğruları görerek eksik ilerleyişleri "Bu da benim doğrum olsun." diye kabullendiğim. 

Bir çarpıntı var,

Yolda ilerlerken karartıları merak ederek, hata olduğunu bilerek yine de düşe kalka gitmekten dolayı olan. Benim yaptığım, istekler ve tercihler dahilinde gerçekleştirdiğim.

Bir çırpınış var,

Yardım çığlığı misali. Bazen çok belirsiz ve bazen çok belirgin. Sessiz sinema oynar gibi. Sanki Titanik'i anlatırmışçasına. Sonunun nefes nefese kalışlara, çarpıntılara, göz yaşlarına ve bir avuç can kırıntısına dönüştüğü. Bir griliğin içinde ve bir çıkmaz sokağın ortasına bir izmarit misali fırlatılmışçasına kirli. 

Bir his var,

Artık hissizleşmek istediğim. Duvardan farksız yahut buza dönmeyi beklediğim. Her şeye rağmen hissetmekten artık yorgun düştüğüm. Yokluğunun iyi olacağını bile bile çaresizce hissetmeye devam ettiğim.

Ve son bir cümle var,

Cam misali kesen kalbimi. Kendimle ne yapacağımı daha fazla bilemediğim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı