Gece Yarısı Fark Edişleri

 Bir pasta hatırlıyorum. Seneler öncesinden parıldıyor aklımın bir köşesinden tadı, günü, anı. Şu anda yanımda olmasını çok istediğim birinin pastası. Sabahtan ufak bir heyecanla yapılmış evdeki bir kaç malzemeyle. Belki çok matah bir şey değil ama seneler sonrasında bir anda ışık gibi yanacak kadar akılda kalıcı ana sahip. Kırmızı-beyaz kareli bir örtünün üstünde duruyor pasta, arkasında oturuyor doğum günü olan kişi. Mum ışığı yansıyor yüzüne, gülümsüyor gözlerini kapatırken. Ne dilediğini hiç bilmeden ve artık hiç bilemeyecek olmanın tarifsiz hissiyle yansıyor bir fotoğraf karesine. Seneler sonra bir hatırlatıcıyla çıkıyor bu fotoğraf gün yüzüne. Hem o günkü mutluluğu hatırlatıyor hem de artık bedenen yanında olmadığının acısıyla geliyor karşıma. En çıkmazda hissedilen günlerde geliyor genelde o kişi akla. Hazır canın yanıyorken haberin geldiği günkü acıyı da hissettiriyor. Bir telefon konuşmasını hatırlıyorum, ne öncesi ne de sonrası var hafızamda. Sadece karşıdan gelen ses var...

     Yazmaya çalıştım yine satırlarca. Açık açık anlatmak istediğim şeyler de oldu bu çabamın içinde, gereği yok diye düşündüklerim de. Hepsini hissettim bu süreçte. Eski yazıları okuduğumda ise tekrar ve tekrar hissediyorum. İlk yazımı yazdığım gün kar yağdığındaki heyecanımı, "Kabulleniş''teki çaresizliğimi ve nicelerini anımsıyorum. Bir yandan yazıyorum ve bir yandan da çiziyorum. Kendimle kalmamın en saf haliymiş gibi geliyor bu yaptıklarım. Bir karşılık beklemeden ve sadece kendim için. Bu süreçte biraz öğrendiklerimi anlatmak istiyorum sevgili okuyucu sana. Çünkü bu yolda bazen dahil oluyorsun hayatıma fark etmeden.     Öncelikle, daima yalnız değilsin. Bu yıl bana bunu o kadar güzel öğretti ki. Ne konuda düşmüş olursan ol, bir şekilde hayatında olan insanlar -en azıları bazıları- gerçekten sen olduğun için ve sevdiklerinden dolayı yanındalar.  Ama bu demek değil ki yoldan çıkmış gibi, fevri, ateş hattıymışsın gibi davran. Koşulsuz sev, sana nasıl dav...