Baktıklarımız ve Gördüklerimiz Aynı Değilmiş

-

"Ona çok bakmıştım ama ilk kez gördüğümü anladım."

 Bir kitaba hem başlamak hem de bitirmek isteseydim bu cümleyle olurdu. Tüm hikayede, baktıklarımızın ardında olanları görmemiştik sonuçta. İzlemiştik, yazıp çizmiştik, okumuştuk, belki de hissetmiştik ama eksik parçaları asla görememiştik. Bir insana ilk bakışınız değil, son bakışınız önemli olurmuş daima. Süreçte fark edemediklerinizi görürmüşsünüz. Bu yazı biri için değil, öyle hissettirildiyse eğer, birileri için. Kucağımda toplanmış hikayeler var. Bazıları benim, bazıları bana anlatılan. Fakat hepsinde ortak bir son var, vedalar.

Bu vedalar bazen duygulara edilmiş, bazense anılara. Bahsedilirken ise ses titremiş, kan çekilmiş ama genelde ödün verilmemiş hikayeden. Çok bakılmış ama hep en sonunda görülmüş. Görülenler ise hikayelerin hep akışını değiştirmiş. Gerçekten birbirini ilk bakışta görenler de varmış. Onlar, devam etmiş hikayelerine. Çünkü genelde birbirlerine, görülebilmeleri için izin vermişler. Bir de asla izin vermeyenler varmış. En sonda her şeyi gösterenler. İşte onlara istediği kadar baksa da insan, göremezmiş. Rollerden ve yansıtmak istediklerinden ibaretmiş, o kişiler ve hikayeler. Onlar istemeden görüldükleri zaman ise ürkerlermiş ve kaçarlarmış. 

Genelde bu insanlar geçmişin ve kaçmanın travma olduğunu düşünürlermiş. Kendileri için hep böyleymiş hayat dedikleri akışta. Fark etmezlermiş ki, travma sandıkları o noktalar, diğerlerinin en güçlü yanlarıymış. Düştüklerinde toparlanmalarını sağlayan, onları zehirlemenin aksine dinç kalmalarına etkisi olan ve en önemlisi, onları var edenlermiş. Fakat bu görülmek istemeyenler, hep hikayede kendilerini haklı buldukları için anlamaya çabalamazlarmış. Görülmemek ve görmemek için ellerinden gelenleri artlarına koymazlarmış. 

Baktıkları zaman gördüklerini düşünürlermiş. Ne garipmiş aslında, okyanusun kıyısında yürürken tüm okyanusu gördüğünü düşünmek. Biraz risk almaktan korkmalarından dolayıymış, biraz da ben merkezcilliklerinden. Sonuçta, "En doğru ben yapıyorum." düşüncesindeymiş bu ortak hikayedeki kahramanlar. İkna edilemezlermiş. Çok da bakılsalar, hikayenin sonuna kadar görülemezlermiş. Görüldükleri zaman ise duman olup kaybolurlarmış. En azından zannederlermiş kaybolduklarını. Bilmezlermiş ki, görmek isteyenlerin kaçmaktan daha güçlü yanlarının savaşmak olduğunu. Çünkü onların travma dedikleri şeylerin, görmek isteyenler için ayağa kaldıran güç olduğunu ve hissetmek isteyenler için aracı olduğunu.  

Ona çok bakmıştım ama ilk kez gördüğümü anladım. Çünkü gördüğümü düşündüğüm zamanda yaşamıştım hikayeyi. Sadece baktığımı ve göstermediğini fark ettiğim anda ise değişti hikaye. Kucağım hikayeler var. Kimisi benim, kimisi birilerinin geçerken bıraktığı. Hikayelerin sonu ise hep aynıymış nedense, baktıklarımız ve gördüklerimiz aynı değilmiş.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı