Gece Yarısı Sohbeti-4

-
    Silip silip tekrar satırlarca yazılan cümlelerin arasında nefes almaya çalışmanın getirdiği es verme halini hissediyorum. Yoldan, yolculuktan bahsetmek isterken bir yandan ideallerden konuşmak istediğim bir gece oldu benim için. Sonra fark ettim ki ne kelimeleri ne de şiirleri toplayabildim bir araya. Takılmadan anlatacağım şeyleri anlatmak için bir sebebim kalmamış aslında, bu durum bunun özeti olmuş biraz, biraz da bambaşka birine dönüşmeye başladığımın sinyalleriymiş.
    İç muhasebemi yapmam gerektiğini hissettiğim bir ışık yandı aklımda, önceki yazılarda anlatmaya çalıştığım hikayelerimin yerine kendi halimden bahsetmem gerekiyormuş ayna tutarmışçasına. Duyguları kapattığım aksine mantık ve düşünce çerçevesinde devam ettiğim bir dönemdeyim. Herkesin ideallerinin olduğunu öğrendiğim ve bunlar için her şeyi yakıp yıktıklarını gördüğüm anlardan geçtim. Kaçamam dediğim duygulardan kaçmama gerek dahi kalmadan her zerresini hissederek kısa sürede içimde bitirebildiğimi gördüm. Duygusal olduğumu düşünürken daha çok mantığıma dayalı hareket ettiğimde hayatın bambaşka bir çerçevesini açtım kendime. Başarmak için feragat edilmesi gerektiğini anladım, kazanmak için ise bazen dibine kadar kaybetmem gerektiğini.
    Kazanmaya başladıkça değişildiğini gördüm. Belki çok klasik olacak ama değişmeyen tek şey değişimin kendisidir cümlesini iliklerime kadar hissettim, yetmezmiş gibi deneyimledim. Birileri kabul etsin diye bir şeyleri göze almak yerine kendi kendimi kabul edebilmek için her şeyi göze aldım. Ateştim, kor oldum, kül oldum ve küllerimden doğuyorum. Kendimi, benliğimi en güzel bu cümleyle özetleyebildiğimi fark ettim. Birilerine bir şeyler anlatmaya çalışmadan önce kendi kendime anlatmayı öğrendim. Mesela, izlemeyi ve dinlemeyi öğrendim. Bu süreçte insanların yalanları doğruymuş gibi, hatta gerçekten olmuş ya da hissedilmiş gibi anlattıklarını gördüm. İşin doğrusu, ilk başta çok korktum. Korktum çünkü, bazı noktalarda kendini dahi kandırabildiklerini gördüm. Düşünsenize, kendini dahi yalanlarla kandırabilen biri, karşısındakini nasıl da gerçekten inandırabilir yalanlarına. Körü körüne inanmadan önce ise izlemem gerektiğini anladım. İzledikçe ise gerçekleri gördüm. 
    Bu yolda düşmedim mi, gerektiğinde çok güzel düştüm. Ağladım, kırdım, kırıldım fakat sonra güldüm, toparladım, toparlandım. Başkaları merkezli yerine kendi merkezime döndüğümde en iyisini yapmaya çalıştım. İnsan, kendisinin en iyi versiyonu olmalıymış ve asla oldum dememeliymiş, bunu öğrendim. İyi ki de öğrendim. Teşekkür ederim. Bu teşekkür, öğrenme sürecimde iyi veya kötü hayatıma dokunan her şeye ve herkese. Özellikle de kendime teşekkür ederim. Yaşanmış, hissedilmiş, düşüp kalkılmış her durumu göğüslediği için. 
Umarım, şimdinizdeki ve sonranızdaki yolunuzda güzel insanlar ve güzel anlar ile denk gelirsiniz. Tekrardan umarım ki gece yarısında bir sohbette tekrar karşılaşırız. İyi geceler sevgili okur, burası gece yarısı fark edişleri.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı