Nasılsın? Ben biraz..

-
Nasılsın?
Uzun süre sonra yolumuz kesişince sevgili yol arkadaşım, önce bunu sormak istedim. Gerçekten nasılsın?
Ben biraz cümlelerden kopmuş birazsa kelimelerden uzaklaşmışım. Bir süredir anlatmaya çalışmıyormuşum artık kendimi. İyi mi yapmışım yoksa kötü mü, bilmiyorum. Sadece, kendimden koptuğumu hissetmeye başladığım bir sürecin içindeyim. 
Değişiyorum. Değişim, hayatın bazı getirmiş olduğu zorunluluklardan biri. Bunun ne kadar farkında olsam da istemeden soruyorum kendime; Değişim daima iyi mi gerçekten? Bilmiyorum.
Örmeyi bırakamadığım duvarlarımdan biriyle karşılaştım geçen günlerde. Yabancı değillerdi artık bana. Sanki biliyorduk birbirimizi ve sanki artık ben de duvar olmuşum gibi hissettim. Tek sorun başkalarına karşı değildi o duvar. Tamamen kendime karşı olmuş durumdaymışım.
 Kapkaranlık bir kuyunun dibine atmış gibiyim kendimi. Kendi kendimi kurtarmaya çalıştıkça ardı ardına hüsranla sonuçlanıyorum. Bağıracak, yardım isteyecek gücüm yokmuş gibi. Lakin, farkındayım. Birini bekliyorum. Kim, ne, nasıl biri en ufak bile bir fikrim yok. Sadece tek başına çabalamanın getirdiği yükleri atmak istiyorum. İtiraf edemiyormuş insan ilk hissettiğinde kendine, fakat zamanla anlıyormuş ve sonrasında kabulleniyormuş yorulduğunu. Yorulduğum noktadayım. Doğru insanı bulmaya çalışmaktan, idealler uğruna sabah akşam çabalamaktan, sahtelik, çıkar ilişkilerinden...kısacası soyut ya da somut ne varsa manevi olarak yorulmuşum. Sanırım belki de yorulduğum için dönüşmeye başlamışım duvara. Her şeyin yanında ise bir problem daha var. Korkuyorum. Kuyunun dibinde olmaktan, karanlıktan ve muallaktan. Grinin en koyu tonundayım kuyun dibindeyken. Biliyorum, ufak da olsa hala bir ışık var. O ışık ayırıyor kapkaranlıktan bu halimi. Sadece, bulamıyorum. Okyanusta batmış bir gemiyle dibe doğru sürükleniyorum. İlk başlarda suyun altından da olsa görebilirken gökyüzünü, şu an yalnızca güneşin ışınlarını fark edebiliyorum. Belki bu yüzden uzaklaşıyorum bazı şeylerden ve belki de bu yüzden anlatmaya çalışmıyorum kendimi. Çünkü artık o güneş ışınlarının bana ulaşmasını istiyorum, sadece karanlığı griye çevirmesini değil. Biraz da kendimi risk alarak okyanusun akıntısına bırakmak istiyorum. Hala ve hala ufak da olsa umudumu, güneş ışınlarına bağlıyorum. 
Belli mi olur, belki gördüğümüz ışınlar çekip çıkartırlar suyun altından. 
Bu kadar anlatışın üstüne ise sana geri dönüyorum sevgili Gece Yarısı Fark Edişleri okuyucusu. Sen gerçekten nasılsın?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı