ocak dokuz buçuktan on

-

Ansızın gelen boşluk hissi. Merhaba sevgili okur, Ben bugün buradan yazıyorum size. Bu sefer bu yazı siz okuyun diye değil, içimdeki boşluk hissinden. İçimdeki yalnızlıktan, hevessizlikten. Nasılsın faslını hızlıca geçiyorum bu gece. Çünkü bugün ben nasıl’ım onu bilmiyorum. Biraz geçmişe baktığım, biraz heveslendiğim konuları gözden geçirdim. Sanırım zaman yine bana geçirmiş dediğim bir gecedeyim..:,) Şu sıralar dışarıya bir şey belli etmeden yaşamanın ağırlığındayım. Hani 2024 benim yılım olacaktı diye isyanlara başladığım, bazen pıt pıt göz yaşlarını yaşadığım bir süreçten geçiyorum yine. Bugün telefonda, kötü giden bir şey yoksa her şey iyidir diye öğütmeler verirken nasıl bir anda düştüğümü çözmeye çalışıyorum. Cümleler kuramıyorum, kurduklarım da anlam biçiminden devrik oluyor zaten. Güçlü gözüktüğüm için etkilenildiğini söylenen zamanlardan sonra nedenini anladığım ve anlayamadığım şeyler sonucunda yaşanan hevessizlikle benim de gücümü kaybettiğim bir andayım. Bir şarkı, bir döngüde şu anda. Dünyanın en neşeli melodisinin üstündeki ağlama sesleri garipsememe sebep oluyor kendimi. Birkaç gün sonra dönüp baktığımda nasıl da güzel düşmüşüm ve sonra toplamışım diyeceğim bir gecedeyim. Ne anlatacağımı bilmeden, aklıma gelenleri döktüğüm bir andayım. Kendi kendimi mi çekiyorum diye düşünüyorum. Ama bence hayır bunun cevabı bir yandan. Sadece sanırım umutlarım kırıldı tekrar, bundan dolayı olabilir bu aşağıya el sallayışım. Alınmış ve verilememiş bir hediyeyi görünce yaşadım bu minik depremi galiba. Boşluk diye tabir ettiğim yer kırıldı bir anda cam misali. Sakince çekmecemi kapattım ve L koltuğun birleşim yerinde buldum kendimi. Neden diye sorma, bilmiyorum. Sadece, daraldı ruhum buralarda yolunda gitmesini istediğim ve gitmeyen şeylerden dolayı. Kaçak cevaplar verdiğim, konuları dağıttığım bir zamanın içindeyim. Konuşmak dahi istemeyip aynı zamanda da bağıra çağıra içimdeki her şeyi ortalığa saçmayı istiyorum. Ne garip bir çelişki değil mi? An’dayım diyemiyorum. An bile doğru gelmiyor çünkü. Çizdiğim bir resim var. Turuncu. O resmin üstündeki gibiyim. Eksik parçalarım var. O parçaların neler olduğunu gayet iyi bildiğim ve tamamlamak için benim bir şeyler yapmamın yeterli olmadığını bildiğim. Baktım olmadı, denedim olmadı yine demişler. Tam olarak bu durum aslında. Bu sefer sadece ben denememişim gibi gelmişti. Neyse. İyi geceler sevgili okur, iyi yolculuklar yolunda. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı