İnsan Öyle Boş Bir Eve Ait Hisseder Mi?

-

Sevgili yol arkadaşım, sana temelli veda edeli kısa bir süre olmuştu aslında. Görüşürüz değil de hoşçakal ile bitirmiştim cümlelerimi, bir daha gelmem diye düşünerek, umut yüklemek istemeyerek. Ama, tekrardan merhaba, ben geldim. Bir şarkı çıktı karşıma "TUANA-cümlelerim". İlk cümlesini duyduğum an ekranı açtım. Sana geldim. "İnsan öyle boş bir eve ait hisseder mi?" demiş hanımefendi. O yüzden yazımızın başlığı bugün bu cümle oldu. Yine ne anlatacağımı bilmeyerek geldim. Kucağımda bu sefer kalabalıklar da yok. Koskocaman bir bilmiyorum bulutuyum. Ne hissetmem gerektiği, ne yapmam gerektiğini. O kadar garip ki, galiba hiçbir şey hissedemiyorum. Ne acı ne de mutluluk. Yine o kelime dilimde: "Garip".

Kendimin yeni bir versiyonu ile tanıştığım bir süredeyim. Geçen gün, kaçarak gittiğim İstanbul'a dönerken yolda yansımamla karşılaştım. Yansımamdaysa "Neler düşünerek geldin ve neler oldu" cümlesi vardı. Bu bir soru değildi aslında. Biraz, ne umdun ne buldun demek gibiydi. Ben galiba bir süredir cümlelerle karşılaşıyorum hayatımda. Neyse, gerçekten yansımamın cümlesi beni sanki İstanbul'a ilk geldiğim halimle karşılaştırdı. Bambaşkaydım. Bambaşka idealler, bambaşka hayatlar, bambaşka hayaller ve yabancı simalar. Şimdi ise sanki tüm sokakları çok tanıdık yabancılar gibi. Bir yerde ruhum rastlamış buralara ama ne zamanmış bilemedim. Garipti. O an hissedemediğimi fark ettim. Önceden olsa iyi ya da kötü bu duruma ağlardım, gerek mutluluktan, gerek üzüntüden. Şimdi ise o tanıdık gülümsemem yerleşiyor suratıma. İçten gülmeden ama dışarıya karşı öyleymiş gibi göstermek zorunda kalınan o gülümseme. Ne garip.

Kendimin yeni versiyonu biraz da garip biri. Daha yeni yeni alışıyorum kendisine. Çok sessiz, sürekli yazıp çiziyor. Sanki anlatacakları varmış da konuşarak iyi ifade edemezmiş gibi davranıyor. Duyguları yokmuş gibi. Önceden her şeye aşırı uçlarda duygusal tepkiler verirken, şimdi hissizmiş gibi. Bir çok şeyi de gerçek değil, bu aşırı şaşırtıyor mesela. Kahkahalarının büyük bir kısmı içten değil ama çok yüksek, kendisi ayrıca çok gergin ve stresli. Akışta yaşayan birinden akış neymiş diyen birine dönüşmüş gibi. Tek iyi dönüşümü galiba artık sabrı. Önceden kıpır kıpır ve sabırsızken şimdi biraz vurdumduymaz ve sabırlı. Aniden sinirlenip dünyaları yakmıyor mesela. Biraz da yorgun. Ya günlerce uyumuyor ya da günlerce uyuyor. Ortası kalmamış kucağında. Garip. Tek diyebildiğim bu.

Hep ne demiştik, yol bir süreçtir. Bu sefer süreci yönetemeyince bir dönüşümün içinde buldum kendimi. Ama düşününce, bu da bir yol değil midir? Varış noktası başlangıçtan çok farklı olsa da, önemli olan son değil de yoldaki an değil midir? Önceden cümlelerimin karışıklıklarını kafamın içine benzetirdim, galiba artık sadece bir ip yumağına benzetebilirim. Bir anda her şeyi o kadar net gördüm ki. Önceden gördüğümü sanmışım çünkü sadece bakıyormuşum. Sonra bir sabah uyanmışım işte. O an, görmüşüm. Cümleler de çaresiz olabiliyormuş bazen, bazen ise gereksiz olabiliyormuş. İnsan tepkisiz kalabiliyormuş her şeye. Peki gerçekten merak ediyorum, büyümek bu mu? Lütfen, bu demeyin. Çünkü, ben bunu hiç sevmedim. Ben o boş ev gibi hissediyorum ve ne kadar acıdır ki aidiyet de hissetmeye başladım. Kapıya yakın oturuyorum ama bir kahve içerim de diyorum bir yandan. Yine de huzursuz eden şeyler var bu evde. Sanki az kalsın, ev kavramından yuva dediğimiz sıcaklığa dönüyormuş da taşınma işlemi yarım kalmış gibi. Evet, tam kavramı buldum: Yarım kalmış. 

Sevgili yol arkadaşım, yine anlattım bir şeyler sana. Yine, bir gece yarısı yolculuğu oldu bizim için. Daha da anlatmak isterdim ama sessizliğim yine vurdu beni. Sus diyor içimden bir ses. Artık inkar etme, kabul et. Bazen gidişleri kabul etmek gerekirmiş. Sadece kırgınım, bu mahvediyor beni. Kırgınlığım birilerine ya da bir şeylere değil. Genel olarak kırgınım artık. Bakmak ve görmek kavramlarının çok ayrı olduğunu bilirken ve hep gördüğümü düşünürken sadece baktığımı fark etmek kırdı beni. Cümlelere inanmak kırdı, kolay ulaşılabilir olmak kırdı ve galiba en çok da, neyse. Bu kısmı doldurmak isteyen nasıl dolduracağını hisseder bence. Cümlelerimi sona bağlamak çok zor bu gece. Bir şeylerin son olmasını kabullenmek de. Ben galiba büyüdüm bu sefer. Çok sert oldu ama zorunda kaldım galiba. Artık yenildim. Bir yerde yokum, galiba kendimde bile bildiğim ben yokum. Tanıdığım yabancı oldum. Umarım sevgili yol arkadaşım, sen tanıdığın yabancıya dönüşmezsin. Bu gecenin iyi dileği bu. İyi geceler.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı