Gece Yarısı Fark Edişleri

"Ona çok bakmıştım ama ilk kez gördüğümü anladım."  Bir kitaba hem başlamak hem de bitirmek isteseydim bu cümleyle olurdu. Tüm hikayede, baktıklarımızın ardında olanları görmemiştik sonuçta. İzlemiştik, yazıp çizmiştik, okumuştuk, belki de hissetmiştik ama eksik parçaları asla görememiştik. Bir insana ilk bakışınız değil, son bakışınız önemli olurmuş daima. Süreçte fark edemediklerinizi görürmüşsünüz. Bu yazı biri için değil, öyle hissettirildiyse eğer, birileri için. Kucağımda toplanmış hikayeler var. Bazıları benim, bazıları bana anlatılan. Fakat hepsinde ortak bir son var, vedalar. Bu vedalar bazen duygulara edilmiş, bazense anılara. Bahsedilirken ise ses titremiş, kan çekilmiş ama genelde ödün verilmemiş hikayeden. Çok bakılmış ama hep en sonunda görülmüş. Görülenler ise hikayelerin hep akışını değiştirmiş. Gerçekten birbirini ilk bakışta görenler de varmış. Onlar, devam etmiş hikayelerine. Çünkü genelde birbirlerine, görülebilmeleri için izin vermişler. Bir de asla izin ...

     Yine neden verdiğimi bilmediğim uzun bir arayla geri geldim "Gece Yarısı Sohbetleri"ne. Bu gece spesifik bir konum yok, bazı atıflarım ve alıntılarım var kucağımda sadece. Hepimiz için zor bir dönemden geçtik. Kimsenin artık kendisini mental olarak tam hissettiğini düşünmüyorum, ben de kendimi hissedemiyorum çünkü. Bildiğim tek şey şu ki, bir akış var. Nehir misali akıyor an'lar. O an şanslı olanlar nehirdeki tahta parçalarını buluyor, tutunuyor onlara, akıntıda yüzerek ilerliyorlar. Diğerlerimiz ise bir anda nehirde cebelleşirken buluyor kendini; deniyor, deniyor ve deniyor. Yorgun düştükleri ve şans yüzlerine gülmediği an nehrin dibinde buluyorlar kendilerini. O an'larını başkaları fark ettiklerinde bazen tek yapılması gereken bir el uzatılmasıyken, "ya bizi de çekerse dibe?" diye düşünerek kaçıyorlar istemeden. İşte burada başlıyor bencillik, vurdumduymazlık ve kırılmalar.           Bağımsız yazıyorum buraya, cümlenin ardı arkasını dü...