Risk Al, Çünkü Düşünceler Bir Evren

-
    Başladığımız her şeyde büyük riskler alıyoruz. Her attığımız adım, her verdiğimiz karar öngörülemez olduğu için büyük riskleri oluşturuyor. Yaptığımız şeylerin, söylediğimiz sözlerin bir sonraki adım ve ardından getirdiği zincirleme reaksiyonlar kaçınılmaz oluyorlar. Peki, o reaksiyonların iyi veya kötü olması bizim elimizde mi? Düşünceler bir evrende mi ve risk mi teşkil ediyor sonraki basamakları?

    Her düşünce kendisinin ardından bir basamak oluşturuyor. Bu basamak yukarı mı çıkıyor yoksa aşağı mı iniyor tahmin etmesi genellikle güç aslında. Geleceği görme gibi bir yeteneğimiz olmadığından dolayı işler biraz daha karmaşıklaşabiliyor. Sadece tahminlerden ibaret oluyor sonraki basamağı düşünmemiz. Kendi düşünceler evrenimizden bir alıntı yapıyoruz ve başkalarının düşünceler evrenine uymasını umuyoruz. Uymadığında ise...

    Her şey uyum içinde oluşmuşken bazen insanların arasındaki düşünceler uyum içinde olmuyor ve işte o zaman karşılaşıyoruz: tartışmalarla, savaşlarla, kaoslarla... Birbirini anlamaya çalışmaktansa tartışmak ve zorla bir şeyleri kabul ettirmeye çalışmak daha kolay geliyor karşımızdakilere. Düşünce evrenlerimizi paylaşıp büyütmektense birbirleriyle çatıştırıp küçültmeye ve bazen tıpatıp aynılarını oluşturmaya çalışıyoruz. Birbirini anlamaya çalışmak risklerin en zararsızıyken bu riski almıyoruz. Farkında olmuyoruz. Düşüncelerin bir evren olduğunu ve risk almanın pozitif sonuçlar doğurabileceğini görmüyoruz. Ne dersin, bugünden sonra bir kere bu riski almamız iyi olmaz mı?

Yorumlar

  1. Adsız27 Mart 2022 03:30

    Belki de bu koca düşünce evreninde yalnızlığımızdandır bu kadar çatışma. Belki de çatışınca anlıyoruzdur yaşadığımızı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aylis29 Mart 2022 00:15

      Çatışmak gerek bu yüzden. Bazen korksak da bazen yorulacağımızı bilsek de riskler almamız lazım. Sonuçta yalnız devam etmemiz yolumuza her gün biraz daha fazla yoruyor bizi.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı