Dur ve Derin Bir Nefes Al

-
    Durmak ve derin bir nefes almak. Bir çoğumuzun hayattaki koşuşturmasında unuttuğu iki eylem. Köklü değişimlerin ve yepyeni fikirlerin başlangıç noktasını kaçırmak üzereyken bir duraksamayla başlıyoruz her şeye tekrar. Yaptığımız ve yolunda olduğumuz her şeyin bazen dur noktalarını kaçırıyoruz. Dur ve kendini dinle. Derin bir nefes al, devam et.  Durmadan anlamıyoruz akışın hızını. Akışın bir noktasını kaçırdığımızda çok şey kaybedebiliyoruz. Bazen hevesimiz oluyor bu, bazen de enerjimiz. Durmadan devam ettiğimizde her şeyi tüketiyoruz, en çok da kendimizi.

    Tüketmeye meyilli öğreniyoruz her şeyi. Bu tüketim sadece maddi değil. Manevi olarak da tüketiyoruz. Zamanımızı, günlerimizi ve düşüncelerimizi. Neden tüketmek yerine üretmiyoruz? Üretmek için gereken çaba tüketmekten daha az zorlarken neden hazıra itiyoruz kendimizi? Bazı kalıplara bağlı kalıyoruz. Geçmişten beri ailemizden, çevremizden gördüğümüz gibi devam ettiriyoruz her şeyi. Sormayı, sorgulamayı unutuyoruz. Rutinleri yaşıyoruz. Klasikleşiyoruz. Bir amaçmış gibi kesin hayat çizgilerini takip ediyoruz. Asıl nokta, hayat çizgilerinin birbirlerinden farklı olduğunu fark ettiğimizde başlıyor. Farklı yollar var, bu yollar kendimize göre şekilleniyor aslında. Kendimiz olmadığımızda ise aynı çizgilerde gidiyoruz. Böylece tüketiyoruz, bu önce kendimiz oluyor sonra da hayatlarımız. Sormaya başladığımızda ise çizgimiz bir çok çizgiden uzaklaşmaya başlıyor. Kendine özgü oluyor. Üretmeye başlıyoruz böylece. Belki basit bir soruyla başladığımız üretme süreci sonrasında güçlü sorularla devam ediyor. İşte bu noktada aslımıza ulaşmaya başlıyoruz. Bunu yapabilmek içinse önce durmamız gerekiyor sonrasında ise derin bir nefes almamız. Dur noktası gerileme noktamız olmuyor aksine ilk fark ediş noktasına ulaştırıyor bizi.

    Durduğumuzda bir çok kişi pes etmek için olduğunu sanıyor. Aksini gördüklerinde ise duraksıyorlar ve bu da onların ilk fark ediş noktası oluyor. Birinde başlayan değişim, diğerlerinde de etkili oluyor aslında. Bir hareketle başlayan hayat çizgisinin farklılaşması, çevresindekileri de değiştirmeye başlıyor. Büyük bir adım atılıyor fark edilmeden. O yüzden lütfen dur sevgili okuyucu ve derin bir nefes al. Çünkü bu dur, senin yeni bir hayat çizginin başlangıcı. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı