Can Kırılması

-

     İnsanın sadece kalbi değil, canı da kırılırmış. Canlı kalan son yerinin hisleri olduğunu düşünerek sarf ediyorum bu cümleyi. Açık Seçik Aşk Bandosu'ndan Yüzündeki Ürkek Güzellik şarkısını dinlerken döküldü aklımdan bu kelimeler. Can kırıldığında dönüşü olmazmış bazı şeylerin. Hissettirdiği yorgunluk ve çaresizlik hepsinden betermiş temelinde. Nefesi tıkanırmış, çarpıntısı artarmış ve en önemlisi kontrol edemezmiş sürüklenişi. Belirsizliklerden başka belirsizliklere koşarken duvarlar arasında kalırmış. Ne yapsa bilemezmiş. Aldığı her kararın, attığı her adımın yanlış olduğunu düşünürmüş.

    Peki, bazı şeylerin kalbi kırıp ardından canını da kırmasına gerek var mıymış? Derin bir okyanusa uçaktan düşmüş gibi hissettirmesine gerek var mıymış cidden? Cevabını maalesef ki bilmiyorum. Siz, son kalan canınızı nehirde sürüklenirken tuttuğunuz o dal parçasının kopmasıyla kırılıp sürüklenip sonra da yok olmasını biliyor musunuz? Ben biliyorum, en azından bir süredir. Sonraki süreç ise daha da sıkıntılı geliyor insana. Çünkü her şeyi tek taraflı göze almanın daha da büyük bir can kırılmasına sebep olduğunu anlıyor bir anda. Dayanaksız anlatımların, yanlış adımların ve sonucu bile bile yürünen cennetin yoluymuş gibi gözüken azap kapılarına varışı anlıyor bir anda. Günün birinde her şeyin çok güzel olacağı hissini dahi yitirecek hale gelebiliyor insanlar. Her şeyin tükendiği, karanlığa doğru sürüklenen akışlar olduğu fark edilebiliyor. Çözüm ise yine akışa bırakmak oluyor genelde.

   Canı kırılan biri, akışa bırakabiliyor mu peki gerçekten? Bana sorarsanız, neredeyse imkansız. Canı kırılan insan, hislerinden kırılıyor sonuçta. Hissettikleri cezaymış gibi geliyor ona. İşte bu noktada dünyanın en ağır yükünü taşıyor hem kalbinde, hem aklında. Akış, zaman hepsi faydasız kalıyor. İki seçenek çıkıyor bu noktada önüne: Birincisi, ruhtan farksız halde olup devam etmek ve ikincisi ise hiçbir şey olmamış gibi o yolu açıklamasızca terk etmek. İkisi de birbirinden ağır hissettiriyor işte. Yarım kalan anlar ve hisler oluyor. Hayat, yarım kalmak mı? Bilmiyorum ve bilmek istemiyorum. 

Şimdilik bu kadar sevgili okuyucu. Can kırıklarınızdan kurtaracak doğruları yakalamanız dileğiyle.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Gece Yarısı Sohbeti-6

-
Merhaba sevgili yol arkadaşım, Uzun olan ama aslında çok da uzun sayılmayan bir süreden sonra tekrar birlikteyiz. Görüşmediğimiz bu zaman zarfında yazmaktan asla vazgeçmedim. Sadece, ekrandan değil, fiziksel olarak yazmak istedim. O yüzden yol arkadaşlarım kalemler, kağıtlar ve kitaplardı. Bugün kucağımda anlatacak bir hikayem yok. Bugün yalnızca hislerim var, ben varım bir de bazı yolculuklarım var.  Yol dediğimiz kavram, ne kadar somut gözükse de başlı başına soyut bir kavrammış, bunu öğrendim görüşmediğimiz süreçte. Yol, bir süreçmiş. Ve bazen yolda olmak, sonda olmaktan daha güzelmiş. Hayat her zaman yollara ayrılırmış ve yine hayat, yolları da ayırabilirmiş. Ne kadar birleşsin isteseniz de bazen nasibi de fazla zorlamamak gerekirmiş. Her yol, çıkan bir sokağa varmak zorunda değilmiş ve umut , bir bitki değil, yolun sonuna geldiğinizi düşündüğünüzde, o karanlıkta, karşıdan gelen arabanın farını görebilmekmiş. Hep beyaz ışık derler ya, işte o ışık gökkuşağı gibi gözükebilirmiş. ...
Devamı

Anlatışlar, Konuşmalar ve Konuşulamayanlar

-
Merhaba yol arkadaşım. Gece Yarısı Fark Edişleri'nde tekrar buluşmamızın namına bu şarkıyı aç ve bir kadeh kırmızı şarap koy hadi kendine.  Bir süredir konuşmaya dahi mecalim yoktu kendimle, seninle, biriyle. Hevesim yoktu, tadım hiç yoktu. Tuzluydum. O kadar tuzluydum ki, Atlas Okyanusu halt ederdi yanımda. Şimdi var mı bir tadım, bilmiyorum. Fakat, sana anlatacaklarım var. Yine bir soru düştü aklıma. İnsanlar derler ya, "ne idim, ne oldum?" diye. Ben bugün "ne idim?" kısmında takılı kaldım sorunun. İşin aslı, bu soru hiç çalışmadığım bir yerden düştü aklıma. Çok konuşkandım, kendimle ilgili en net bildiğim kısım buydu galiba. İlgimi çeken bir konu olduğunda, saatlerce konuşurdum. Ben, anlatıştım. Hikaye anlatırmışçasına sürekli anlatırdım. Sonra bir gün, anlatacaklarım değil de anlatma isteğim bitti. Çünkü konuştukça sadece anlaşılmak istediğimi fark ettim. Baktım ki, insanlara ne kadar anlatırsan anlat, istedikleri gibi anlamaya devam ediyorlar. Sen ise sade...
Devamı

Yirmi Üç

-
Yirmi üç. Ne garip bir tesadüf, 2025'in 23. haftasında 23. yaşıma giriyorum. Hatta, siz bu yazıyı okurken girdim diyebiliriz. 23 yıl, 276 ay, 1196 hafta, 8395 gün. Bugün, biraz bu 8395 gün içinde kaybolacağımız yazımıza hoş geldin sevgili yol arkadaşım. Bugün, kucağımda 1196 hafta var. Biraz yeni yaşın getirdiği umut, mutluluk var, biraz da 276 ayın bir araya gelirken topladığı anlar, anılar, tutkular, burukluklar ve en çok da Aylis'ten parçalar var. Bugün, biraz daha yakından tanıyacağız beni. Hep anlatan bendim ama beni ben yapan şeyleri arka plana atmıştım bir çok noktada. O yüzden sevgili yol arkadaşım, 23. yaşımın ilk yolculuğuna hoş geldin. Ben Aylis. Günlerden 5 Haziran 2002. İzmir'in küçük bir ilçesinde öğle saatlerinde başladı yolculuğum. İki kişilik bir ailenin üçüncü ve son ferdi olarak, bir evin bir kızı dedikleri şekilde dünyada buldum yerimi. Aşkı, sevgiyi ilk kez burada gördüm. Farklı ışıkların bir araya geldiğinde gökkuşağı gibi yansıdığını gördüm. İlkokula ...
Devamı